فرزندپروری مثبت
همه ما یک روز کودک بودیم،بزرگ شدیم،بعضی هامون ازدواج کردیم و بعضی ها هم پدر و مادر شدیم.اما در این فاصله شاید فراموش کردیم که چقدر رفتارهای دیروز پدر و مادرمان در زندگی امروزمان تاثیر گذاشته ،گاهی هم نمی خواهیم برخی از آن رفتارها را با کودکانمان داشته باشیم، اما نمی دانیم چطور.
روش های ایجاد رابطه ی سالم با فرزندانمان چیست؟
آیا پدر و مادر خوب بودن، در ذات ماست و یا باید به دنبال یادگیری مهارت آن باشیم؟
البته که پدر و مادر خوب بودن راه و رسمی دارد.و برنامه فرزندپروری مثبت،که بر پایه ی اصول علمی پایدار است این راه و رسم را به ما نشان می دهد.
فرزندپروری مثبت روشی است که هدف آن ارتقاء سلامت کودکان و مدیریت رفتار آنان به گونه ای سازنده و بی ضرر است.این شیوه بر اساس ارتباط خوب و توجه مثبت به کودکان برای کمک به رشد آنان پایه ریزی شده است.کودکانی که با شیوه تربیت سازنده پرورش می یابند،احتمال رشد مهارت ها و ایجاد احساس خوب نسبت به خود ، در آنها بیشتر است.همچنین احتمال بروز مشکلات رفتاری در آنها کمتر است.یادگیری مهارت های فرزندپروری مثبت نقش مهمی در تحکیم بنیاد خانواده و تامین امنیت اجتماعی ایفا می کند.فرزندپروری مثبت از دو دیدگاه سلامت جسمانی و سلامت روان قابل بررسی است.
فرزندپروری مثبت و سلامت جسمانی کودکان
در این حوزه می توان مهارت های والدین را به شیوه زیر دسته بندی کرد:
-
ارائه ی به موقع مراقبت های بهداشتی اولیه شامل مراقبت های بهداشتی و پزشکی از بدو تولد
-
نهادینه کردن الگوهای سالم غذایی
-
مراقبت از کودکان در برابر حوادث و سوانح و توانمندسازی آنان در پیشگیری از آن
-
مراقبت و آموزش های تکاملی در دوران خردسالی
علاوه بر این مهارت های دیگری نیز هست که منجر به رشد و تکامل ذهنی،عاطفی و اجتماعی کودکان می گردد.این مهارت ها عبارتند از : بازی کردن با کودک (در مجموع روزانه کودک باید ۷ ساعت بازی کند،۳:۳۰ را با والدین و ۳:۳۰ دوم را پس از هدایت بازی با والدین به تنهایی بازی کند)،صحبت کردن با او بدون قضاوت و با ابراز محبت ،آموزش های مهد کودک و پیش دبستان،تحریک حس مشارکت و کارگروهی.
نتایج فرزندپروری مثبت در خانواده و اجتماع
-
سلامت جسمانی:
-
مصونیت در برابر هرگونه بیماری واگیر و غیر واگیر،پیشگیری از جراحت و مرگ،رشد و تکامل جسمی،ذهنی،عاطفی و اجتماعی بهینه و همچنین عادات غذایی و ورزشی صحیحی که کودک را از ابتلا به بیماری های غیرواگیر در دوران بزرگسالی مصون می دارد.
-
افزایش مهارت های زندگی در کودکان:
-
اموزش مهارت های حل مسئله، ارتقاء مهارت های ارتباطی و افزایش اعتماد به نفس منجر به بهبود سبک و کیفیت زندگی کودکان و پیشرفت تحصیلی آنها می گردد.
-
بهبود روابط خانواده:
-
ارتباط متقابل والدین با یکدیگر و با فرزندانشان را بهبود بخشیده و در نتیجه اختلافات والدین در رابطه با شیوه صحیح تربیت فرزند را کاهش می دهد که این منجر به تغییر مثبت در محیط خانه می شود.
-
کاهش سوء رفتار کودکان:
-
عدم آگاهی والدین نسبت به چگونگی مدیریت رفتارهای نامطلوب کودک،می تواند منجر به واکنش های ناخوشایند و در نتیجه آسیب رساندن به کودک شود.والدین از طریق یادگیری راه های سازنده حذف رفتارهای نامطلوب،از ایجاد تنش و آسیب رساندن به کودک جلوگیری کنند.
-
افزاش رضایت والدین:
-
آموزش مهارت فرزندپروری منجر به کاهش اضطراب و افزایش اعتماد به نفس در والدین می گردد.
-
افزایش تعامل مثبت والدین با کودک:
-
ترغیب کودکان به گوش دادن و پیروی از دستورات بزرگسالان
-
مصون ساختن فرزندان از آسیب ها:
-
این امر موجب توانمندسازی والدین در زمینه مواجهه با مسائلی چون بهداشت بلوغ نوجوانان،مدیریت مناسب ارتباطات اجتماعی آنها و رعایت حق مشارکت نوجوانان در فرایند تصمیم گیری می شود.رابطه ی مناسب والدین و فرزندان،زمینه ساز تسهیل در شناسایی رفتارهای پرخطر،مشکلات جسمی،ذهنی،روانی و اجتماعی چون سوء مصرف مواد،خودکشی،ایدز،هپاتیت و سایر آسیب های تهدید کننده این گروه سنی می شود و امکان مداخله موثر را فراهم می آورد.
